Noodgedwongen afscheid

Dakoyria

Hoe vaak zou ik gezwaaid hebben als ik langs liep?
Ik zag haar bezig in haar keukentje, door het raam
Soms nieuwsgiering vaststellend dat zij kennelijk
sliep...

En nu is zij voorgoed weg, naar het nabije tehuis
Overgebleven meubeltjes staan er nog; even raak
ik daardoor van de wijs
Alsof de woning altijd nog bemand is, toch?

Afscheid van haar nemen deed ik niet, het ging wel
zo onverwacht...
Zij kende me immers niet meer; wat had ik dan
verwacht?

Flitsen van blijere gebeurtenissen strijden om de
voorrang in mijn te drukke hoofd
Menig sportief spelletje en zij was daarin dan het
opperhoofd!

Mensen komen en zullen weer vergaan
Sommigen blijven je voor altijd bij
Zou zij in een gestuurde kaart van mij het zo
missen nog verstaan?

Dakoyria, 2020.