Heengaan,

yvette Vanavermaete

Mijn ziel is aan het sterven
En niemand die dat weet.
Mijn hart zal zich over mij ontfermen
terwijl ik je naam fluister....wie weet?
Dan verroer ik geen vin,
en adem zelfs niet meer.
Langzaam, zonder geluid ga ik heen,
dan slaap ik in en weet niets meer.
De dood zal er dan zijn – voorbij...
Kom dan nog even aan mijn zijde staan,
buig je een laatste maal over mij.
Kus me, en fluister dan iets liefs, mijn kind
Want zelfs van hierboven wordt je nog bemind.
De dood, in deze liefde
zal alleen een voorgoed slapen zijn
een wachten op u, mijn meest geliefde
naar een eeuwig samen,
een eeuwig gelukkig zijn.