INLOGGEN
«»

De steen

Elke avond rond een uur of acht.
Zittend op een koude steen.
Met mijn voeten in het water van de gracht.
Diepe stilte, helemaal alleen.

Denken aan de leuke jaren.
Tranen in mijn ogen, maar ook een kleine glimlach.
Gericht naar het water te staren.
Denkend aan elke leuke dag.

Toen we samen hand in hand over het strand liepen.
Hoe we samen konden lachen tot we erbij neer vielen.
Hoe we met elkaar in fantasiën verdiepten.
Hoe we samen in de kroeg zaten en je uiteindelijk voor mij ging knielen.

Hoe we op vijftien jarige leeftijd onze namen grafeerden in een steen.
Toen wisten we het al, we zijn gemaakt voor elkaar.
We waren het enige stel op school, verder was er geen één.
En 5 jaar later stonden wij voor het altaar.

Ik weet nog alles.
Elke avond speel ik het af in mijn hoofd.
De taart, de ringen en natuurlijk onze vrienden die voor ons gingen zingen.
En we waren nog niet eens zo heel lang verloofd.

Twee prachtige kinderen gekregen.
Een gelukkig leven die niemand durft te dromen.
Hoe we keken naar onze kinderen die rennen door de stegen.
En zich verstoppen achter grote bomen.

Dat deed mij weer denken aan onze eerste kus.
In een huisje ergens in het bos.
Klein, gezellig en lekker knus
Je knuffelde mij en liet mij niet meer los.

Zaterdag 24 Augustus.
De dag, we waren 50 jaar getrouwd.
We gingen naar Utrecht met een lach.
Samen met de rondvaart boot door de grach.

We stapten uit de boot, het was al laat.
We gingen eventjes zitten op een steen.
Aan de gracht in een lege straat.
Je legde je trillende hand op mijn been.

Je kreeg ook last van een trillende voet.
Ik keek je aan met angst in mijn ogen.
Vervolgens een zin die mijn hele leven in mijn hoofd zal blijven spoken.
‘’Rustig schat, dat komt wel goed’’
Ik realiseer mij tot de dag van vandaag, dat je tegen mij had gelogen.

Ik had niet eens de tijd om te antwoorden en je lag al op de grond.
Je spartelde rond en werd erg kil.
Ik hoopte dat je ging lachen en snel weer stond.
Maar vervolgens bleef je liggen, doodstil.

Tranen rollen uit mijn ogen.
Niets of niemand dat nog lacht.
Ik ben slap en zit voorover gebogen.
Mijn leven is grauw sinds 24 Augustus op de steen aan de gracht.


Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 14-01-2019

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Charlotte Derks
Actief sinds: 14-01-2019Informatie bij het gedicht:

Geschreven: 03-02-2014 (14 jaar) Auteursrechten
Op dit gedicht ‘De steen’ van Charlotte Derks zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.