Wat moet...Dat moet

Barend van Horssen

Wat moet… Dat moet

Denkend aan de dood
Denkend aan ‘t onvermijdelijke
Bekruipt mij toch een sluimerende hoop
In te mogen slapen in een zachte dood

Dat mijn ziel dan moge ontwaken
Boven de branding en de zee
Met boven mij als levend teken
Het blauwe spansel als lichtend baken

Met dit hemels baken als geleide
Ga ik voort in eeuwigheid
Zonder de geringste weemoed
Naar het aardse leven wat ik leidde

Gestuwd door wind naar d’eeuwige morgen
Door een onzichtb’re hand geleid
Voert mijn koers voor top en takel
Naar de verre kim, in ’t oneindige verborgen

Bij de dood moet men niet treuren
Dat heeft geen zin, integendeel
Wees oprecht blij dat ik geleefd heb
Laat ”Wat moet, dat moet” gebeuren