Onze dag

Zonnetje

Geen dag werd jij ontzien. De innerlijke strijd
Tussen dromen en de waarheid

Jij, het continue gevecht, vretend aan je knappe ziel
Ik. met de ongevraagde inleving, die niet te behappen viel

De survivor - met een zwaard van platinum als wapen
Zette deze overwogen in de hoek
Koos ervoor eindelijk te gaan slapen

De zeis overwon het zwaard, met een genadeloze slag
Op die zonovergoten woensdag

Plots was er rust.
Het werd - Doodstil. -
Voor jou t juiste, voor mij teveel

Vol vertrouwen, meer dan kundig voorbereid
Bracht mij plots een nieuwe waarheid

Doodsbang was ik, voor enkel als de simpele nacht
Als mijn grootste aartsvijand, stond deze steeds weer op de wacht

Het zwarte monster, vol confrontatie en grauw
Trok mij in zijn klauwen speels richting jou

Jouw naam werd gefluisterd, nu door de wind
Een droom zo onvoorspelbaar, omhelst door angst, werd nu bemind

Engelen fladderden langs de maan
En reikten mij jouw vleugels aan
En was ik als een vlinder zo vrij
De nacht bracht jou dicht bij mij

Maar wanneer t licht in de kamer kwam
En de dag de fantasie weer overnam

Was daar die ene seconde, reizend naar de realiteit
Bewustzijn, nam ongevraagd de plek in van de vrijheid

De ochtendgloren vertelden mij dat jij en ik er niet meer was. Meer is.
Wat zorgde voor een onomkeerbaar gemis.

Troost bood mij de gedachte aan de survivor, die de hand bood aan het kind, die als een redder naast hem stond
Opdat hij, na eeuwige verlangen, eindelijk zijn vrede vond

Wanneer een mens ernaar vraagt
En mij gedwongen uitdaagt

Dan fluister ik. Of met een schelle gil
Dat ik immers niet eens meer anders wil

Rust, over het lot van jou, jij bijzonder mens
Was bij geluk ook jouw laatste wens

Als een vriendin heb ik in gedachte aan jouw zijde gestaan
Toen jij op reis bent gegaan

De reis.
Die leerde mij anders te doen kijken. Naar het leven

Een cadeau
is wat je mij toen hebt gegeven