INLOGGEN
«»

HET AFSCHEID

AFSCHEID

Iedereen zat bij het oranjerode kampvuur, vóór de grote joert,
en voor even is er alléén de stilte die zich roert,

het afscheidsfeest was voorbij,
ze keerden terug naar de Mongoolse steppen, het was begin mei,

in het dal lag Ulan Bator, in een baaierd van licht,
maar opkomende nevel onttrok de stad nu aan het zicht,

hij nam zijn gitaar en dacht,
aan de toendra’s en hun stille pracht,

aan zijn jonge sterke Moor,
de ruin was volgzaam, en bleef altijd in het spoor,

hij dacht aan zijn lief, ze bleef achter in de stad,
voor studie, nog een jaar, alleen met haar Perzische kat,

voor het dubbele gevoel, blij én treurig tegelijk, vond hij geen synoniem,
het voelde zo’n beetje als een e-mineur septiem,

het orkest barstte nog één keer los, in wat éven leek op een daverende kakafonie,
om samen te smelten tot een gepassioneerde en perfecte harmonie,

na afloop wenkte hij zijn beminde achter de grote tent, en ze wensten elkander geluk,
zijn ogen fonkelden als agaat, en zijn avond kon nu al niet meer stuk,

hij zei: “ik wilde je nog iets zeggen,” maar door de wind waren zijn woorden vervlogen,
dus zoende hij haar maar. Vurig, intens en bevlogen.

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 18-05-2018

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Ron Dietvorst
Actief sinds: 18-05-2018 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘HET AFSCHEID’ van Ron Dietvorst zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.