jou vergeten

elze schollema

jou vergeten omlijst het geheugen
met kwebbelende lachspiertjes
die iedere wond bedekken met
de jaren die je bij ons woonde

vandaag kwam de echte pleister, het
hechtte aan de tijd die zich laat kennen
in lange baarden en verdwenen momenten
waarvan we dachten dat ze nooit zouden vergrijzen

iets achterlaten in het vergissen in de
daad van het leven vergt moed

tenslotte rijst de vraag of de dood ook kan
verdwijnen, verdwijnen in het niets alsof een
droom de broze wolk ontwijkt waarin emotie
de uitlaatklep is van het gemis

nu, de leegte valt mee en de kamer
blijft gevuld met warmte, ik zie je niet
en voel je niet doch deze samenhang
van loze woorden rijpen de nacht

tot een volwaardig en voltooid samenzijn