mijmeringen van een oude man

Geert Messelis

de adem valt
de andere dag
het einde van het hijgen
met lege handen
een paukenslag
de grond verschrompeld
aan de eindeloze oever
van een eindeloze bedding
ik was zo jong
en het water veel te wild
geen waadplaats voor verlangen


de bosrand vol verschrompelde gezichten
er is geen andere spiegel over
ze staan vol uitwassen te sterven

een lente en een bruiloft
vol beloften
wat blijft dan de gedachte
aan een kind
ooit zo vertrouwd
nu zover weg
de beelden worden wazig
het wollig pluisje
dat mijn armen nodig had
leeft hu ver weg
ik hoor de treinen huilen
in de avond