Het naaikistje van Mathilda

Nadia Schluter

Hoog op zolder staat een klein rood tinnen kistje , koel en leeg voelt het aan.
Dit lang geleden bedroefd verstopt tussen alle oude nutteloze spullen , weg uit mijn zicht.
De verf bladert en het kistje oogt kil , kil en doods zoals de dag dat jij bent heen gegaan.
Grote hoop dat er een klein fragment uit jouw leven in het kistje zit , wellicht een laatste bericht ?
Terwijl ik het kistje open met een trotserend gevoel van hoop , zie ik tot mijn teleurstelling ,
Kille naalden en garen , knopen en pinnen , niets over van wie jij was als mens.
Met mijn klamme vingers voel ik aan de versleten knopen , tranen wellen op in mijn ogen , niets geen herinnering.
Gehoopt op iets persoonlijks wil ik het rode kistje sluiten , ik heb jou niet verwerkt , begrijp dit was mijn laatste wens.

Dan ontdekken mijn ogen plots iets anders . Een opwelling van vreugde in mijn treurig hart.
Een ster zo klein als de knoopjes die je zorgvuldig in je kistje had bewaard.
Dit betekenisvolle sterretje kreeg je ooit van mij als kind, ik zie helder ben niet meer verward.
Jij koesterde deze gift tot je dood. Wat je van mij kreeg was voor jou de wereld waard.

Ik sluit het kistje nu met vreugde en druk het stevig tegen me aan. Ik sluit mijn ogen , zet mijn hart open.
Iedere dag dat ik ze weer openen mag , denk ik aan deze alleszeggende leer.
Voor jou was het geen simpel rood kistje met versleten knopen.
Als jij het kistje opende was het voor jou een moment van geluk.
Je wilde je ster beschermen tegen de wereld , voor jou was ik alles en veel meer.