Ramblas

Geert Messelis

ik hoor de hanen kraaien
in het verre
de spreeuwen slapen
op hun dak
dat uitkijkt naar de morgen
de lucht lijkt marmer
de dag is ondoordringbaar
als graniet
alles staart blind
het hart klopt
in wat overleeft
vervelt
van dood
verkild
geen toegang
tot het klappen
van de zweep
de straat is leeg
de weg voert nergens
de klok tikt aan de wand
maar er is niemand
die het tij kan lezen
de tijd verkleint de ruimte
het licht kleurt paarser
dan je lippen
wat klapte ,dicht