bejaardenhuis
het woord is dood
hangt in de touwen
die nooit meer zullen springen
bij een meisjeslach
het beeld is wit
vuiler dan sneeuw
met zwarte schrammen
van bij het bramen plukken
in holle wegen
die al die tijd
zijn blijven leven
de schrammen van het ijs
dat trok en duwde
leeg is de kamer
met haar hoofd
dat afscheid heeft genomen
maar doorgaat met gemompel
en een hand
die mijn hand houdt
maar nooit zal weten
haar greep wordt slap
maar koppig blijft ze leven
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 23-04-2017
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Geert Messelis (Actief sinds: 26-09-2016)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘bejaardenhuis’ van Geert Messelis zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.