mijn broer

Paul Duyvesteyn

mijn broer

tussen mijn waterbloemen bloeit een rode roos
eenzaam steekt hij fier uit boven het eendenkroos
hij beweegt op het ritme van de avondwind
in een gevangen geestenland waar geen hem vindt

fel gekleurd buigt hij naar verlaten nablijvers
opent zijn roodbloemen naar de aardbedrijvers
neemt ons hand in hand op ons geopend bloembad
strooit wilde dankgebeden op ons levenspad

hij schreeuwt, gilt het uit, schudt woest zijn rozenkleuren
die verdoemde ziekte, mag nooit meer gebeuren
bespaar ons het lijden, wat jij hebt gedragen
bevrijd de wereld van gezwarte borstslagen

clemens, mijn broer, vol bezeten van het leven
maar die kankercellen willen het niet geven
ongelijke strijd met de natuur gestreden
alleen nog warm gekoesterd door het verleden
in een onverwachte windvlaag plots weggerukt
geen broze verwachting meer dat het ooit nog lukt

waarom moest de zeis uit hemelsferen hem vellen
waarom moet het doodsbericht met tranen kwellen
clemens, mijn broer, keer terug uit die duisternis
clemens, mijn broer, geef ons kracht, verlicht ons gemis
vul ons hart met waarmee jij bent bevlogen
neem ons mee in je bloemreis door regenbogen