Opeens verdwenen

Dakoyria

Mijn ogen zochten je, jou missend in het verzorgingshuis
Vlakbij de plek waar je meestentijds zat, gaf je nú niet
meer thuis...

Het is vreemd, maar ik mís je, soms wisselden we een
enkel woord
Echt góed heb ik je niet gekend, maar tóen ging ik
daarmee accoord

En nu zomaar overleden, zo plotseling en ik wist echt
van niets
Nooit een brede armzwaai meer, een lach of zoiets!

Tóch ben ik blij dat ik je heb gekend, want soms kwam het
wat tot een gesprek.
Nooit dan wel voor heel lang, mijn eeuwige haast.....,
altijd gefocussed op snel weer een vertrek.

Dakoyria, 2016.