INLOGGEN
«»

Opeens verdwenen

Mijn ogen zochten je, jou missend in het verzorgingshuis
Vlakbij de plek waar je meestentijds zat, gaf je nú niet
meer thuis...

Het is vreemd, maar ik mís je, soms wisselden we een
enkel woord
Echt góed heb ik je niet gekend, maar tóen ging ik
daarmee accoord

En nu zomaar overleden, zo plotseling en ik wist echt
van niets
Nooit een brede armzwaai meer, een lach of zoiets!

Tóch ben ik blij dat ik je heb gekend, want soms kwam het
wat tot een gesprek.
Nooit dan wel voor heel lang, mijn eeuwige haast.....,
altijd gefocussed op snel weer een vertrek.

Dakoyria, 2016.

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 17-09-2016

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Dakoyria
Actief sinds: 08-11-2015Informatie bij het gedicht:

In het verzorgingshuis waar ik geregeld koffie drink in het restaurant leerde ik een heel aardige oude man kennen, dól op een praatje en mij altijd enthousiast begroetend... Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Opeens verdwenen’ van Dakoyria zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.