«»
Onbereikbaar ,maar door mij met innigheid begeerd
Je kijkt gedachteloos met niets ziende ogen,
Iedere herkenning is uit je brein gevlogen,
Niemand weet, hoe het in jouw is geslopen
En op enig herstel mag ik niet hopen
Het WAAROM, het jouw moest treffen
Zal jij gelukkig ? nooit zelf beseffen.
Hoe moet ik leven zonder het ZIJN van jouw
Na vijftig jaar liefde en huwelijks trouw.
Teder neem ik jouw in mijn armen
Om je hart en ziel te verwarmen.
Je ondergaat het als een lede pop
Dat uit één spat als een bel van sop
dementie
Mijn liefste waar ben je, zo diep in je zelf gekeerdOnbereikbaar ,maar door mij met innigheid begeerd
Je kijkt gedachteloos met niets ziende ogen,
Iedere herkenning is uit je brein gevlogen,
Niemand weet, hoe het in jouw is geslopen
En op enig herstel mag ik niet hopen
Het WAAROM, het jouw moest treffen
Zal jij gelukkig ? nooit zelf beseffen.
Hoe moet ik leven zonder het ZIJN van jouw
Na vijftig jaar liefde en huwelijks trouw.
Teder neem ik jouw in mijn armen
Om je hart en ziel te verwarmen.
Je ondergaat het als een lede pop
Dat uit één spat als een bel van sop
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 02-09-2016
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
Mathilda van Bentum-HofkerActief sinds: 27-05-2015Informatie bij het gedicht:
De plotseling dementie van een befaamde kanker specialist heeft mij diep getroffen. Auteursrechten
Op dit gedicht ‘dementie’ van Mathilda van Bentum-Hofker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.