dementie

Mathilda van Bentum-Hofker

Mijn liefste waar ben je, zo diep in je zelf gekeerd
Onbereikbaar ,maar door mij met innigheid begeerd
Je kijkt gedachteloos met niets ziende ogen,
Iedere herkenning is uit je brein gevlogen,
Niemand weet, hoe het in jouw is geslopen
En op enig herstel mag ik niet hopen
Het WAAROM, het jouw moest treffen
Zal jij gelukkig ? nooit zelf beseffen.
Hoe moet ik leven zonder het ZIJN van jouw
Na vijftig jaar liefde en huwelijks trouw.
Teder neem ik jouw in mijn armen
Om je hart en ziel te verwarmen.
Je ondergaat het als een lede pop
Dat uit één spat als een bel van sop