herinnering

Mathilda van Bentum-Hofker

'S nachts houd ik je kleine handje vast
je koortsig hoofdje draait verward
maar wonderlijk ,'s morgens sta je blij
te dartelen als een veulen in de wei

Te lang houd ik je hand nu stevig vast
je bent moe gestreden en verward
je lieve ogen zijn op mij gericht
ik kus met tederheid je gezicht
wij beide weten het afscheid is nabij
nooit meer zal je dartelen in de wei

Weer houd ik nu kleine handjes vast
die zo bang zijn voor het ongewisse
nooit zijn zij mij tot enige last
zorg dat ze haar niet vreselijk missen
ik voel haar aanwezigheid diep in mij
kom zeg ik, we gaan dartelen in de wei.