een met de ander

Peter Paul Doodkorte

toen de lente als de bijtjes de bloemen
onze loten met liefde bevruchtte
kondigde zich de zomer
die ons uit de velden van het samen zijn
de hoop en het vertrouwen
de liefde en het geluk
haar ultieme vruchten schonk
en zo het concert van ons leven klavierde

toen de zomer haar einde annonceerde
gaf zij een prachtige herfst toe
waarin de begeestering voor elkaar
een nieuwe toekomst kreeg
en zich in kinds kinderen doorgeven liet

toen de tijd de bonte herfstpracht wegstormde
haar tocht door de seizoenen maatvast voortschrijdend
de winter - zonder uitzicht op retour
jou in mistvlagen verdwalen deed
slechts in herinnering de woorden vinden deed
omdat het denken aan morgen was ontnomen
verkwikten mij de souvenirs die jij strooide
door te zijn die je was en bent
van in 't prilste begin tot heden

nu van lente tot winter
de eeuwigheid jou heeft toegevoegd
de seizoenen voor jou geen einde meer kennen
zijn het de dromen van jou liefkozende handen
die mij in de weide van het leven minden en vleiden
zijn het de dankbare tranen voor het erfgoed
de zorg - om - voor - en met elkaar
die als ware het een klaterende waterval
door de zonnigste regenboog bemoedigt
mij stralend doet omzien en vooruitblikken
zonder voorbij te gaan aan wie we waren en zijn
jij voor mij en ik voor jou