mijn vader - mijn tuinpad

Peter Paul Doodkorte

ik moest je laten gaan
naar de overkant van de tijd
de eeuwig groene weiden
mijn vader - mijn dierbare vriend

jouw ogen vertelden hun verhaal
toonden de berusting van vanzelfsprekendheid
het was goed - en mooi geweest
met haar en ons
met de liefde en het leven

en ja - ik weet
een beetje zoon in de dagen van de tijd
streeft zijn vader voorbij
maar ik zal je missen
al voel ieder uur van de dag
jouw adem in mijn nek
en jouw warmte
in en om mij heen

je was mijn vriend - mijn leermeester
deed jouw uiterste best
mij te leren - elk moment van de dag
het leven in te richten
zo - dat het vol betekenis is

nooit vergeet ik die grote man
die naast mij liep
mij leerde te kijken - met jouw ogen
die zich druk en zorgen maakte
om mij en mijn wereld

we begrepen elkaar
soms ook helemaal niet
gooiden onze konten in de krib
en vlogen om het een of ander
elkaar de haren in

en nu - nu ik terugdenk
aan de dagen van toen
lang al of pas geleden nog
ervaar ik weer de vanzelfsprekendheid
jouw kommernis die mij maken wat ik ben

nu jij in het ondermaans bent weggevaren
ervaar ik stil in mij
geen donkere rouw maar trots
trots - op jou
en de eigen mening die jij mij gaf

bedankt pa
voor het tuinpad waarlangs jij mij leidde
samen met mijn moeder

ik maak van hoe het was
een ansichtkaart met hoge bomen
die in moeilijke dagen mijn wind vangen
bewaar hem in mijn hart
dat ziet hoe rijk het leven is

langs dat tuinpad
waar jouw zijn in de toppen kroont
ga ik verder - de herinnering koesterend
boetseer ik voort
aan het mij geboden tafereel

diep blij en dankbaar
voor de ritselende weelde
waarmee jij mij vervulde
doet haar oaselijke pracht mij zwijgen
en in die stilte fluister ik
- schreeuwend -
dag pa! - bedankt!