INLOGGEN
«»

achter glas - zelfs geen kus

het enige waar ik niet zonder kan
mijn bloed - mijn lief
spreekt mij - smeekt mij
doorheen gepantserd vensterglas
sla je armen om me heen

het enige wat ik wil
het kan niet - mag niet

het enige dat ik hebben wil
verliefd op het leven
bevind zich onbereikbaar dichtbij
aan de andere kant
kijkt uit diepe ogen
door ondoordringbaar glas

onze huilende gezichten
schreeuwen wanhoop en verdriet
terwijl onze hoofden en harten
vol waanzin fluisteren
'liefste'

het enige dat wij mogen
wat kan en wat moet
zijn handen tegen glas
dat koud voelt en kil
als het spandoek van de dood
uit witte muren
zich sluiert om het perkament van leven
om de wens van ons verbond
jou hier - jou naast me
kussen en liefdevol krullen
de adem te ontnemen

waar wij eeuwig willen krijten
keer op keer en dag na dag
van onze hechte hartstocht
rest zelf geen kus
als laatste groet

adieu dan m'n liefste
tabe - 't ga je goed

zo elkaar verliezen
het voelt als ontrouw en verraad
omdat ik jou - mijn muze en mijn min
als verloren achter liet

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 25-07-2015

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Peter Paul Doodkorte
Actief sinds: 21-07-2015Informatie bij het gedicht:

als tussen afscheid en de dood een muur van glas rest Auteursrechten
Op dit gedicht ‘achter glas - zelfs geen kus’ van Peter Paul Doodkorte zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.