In een afscheidsgroet

wil melker

ik nam je hand
in je ogen zag ik muren breken
vergeten zorgen weer bewegen
in het stof van niet meer weten

je blik verwees mij naar de verte
lichaam in een afscheidsgroet
je gezicht verzachtte in zijn trekken
je mompelde het gaat je goed

ik bouw een wereld met mijn eigen wegen
slecht horizonnen stuk voor stuk
ik zal bekrompen beelden wreken
arrogantie en verwaandheid gaan voor schut

aarde zal mijn grootheid vrezen
gevangen zijn is niets voor mij
mijn boodschap zal de eeuwen lezen
ik ben de tijd en ruimte al voorbij