handen die me koesterden

wil melker

je kijkt me aan
je ogen op de foto
zien me weer staan
volwassen en verlegen
met al de liefde die je me
zo graag had willen geven

ik zie je handen
die me koesterden in pijn
die nooit jouw schuld had
had mogen zijn, maar die
jij in geweten op je nam
de bommen vielen iets te lang

ik vond in tonen van
je stem geborgenheid
als jij kinderen berispte
verstond ik je bezorgdzijn
en voelde dat ik anders was
een zoon die jij meer liefde gaf

de afstand is gebleven
ik koos voor eigen leven
jouw warmte kon ik niet meer aan
ik heb je dit jaar moeten laten gaan
nu pas kan ik in je ogen kijken
het besef waarom, kent geen verwijten