Afscheid geeft hoop

elze schollema

ik mis de vorst
in mijn cyclisch denken
het ijswater van de sloten
de lucht met bevroren idealen

ik mis het afscheid
en verzwijg de spijt
van dat ik leef en de bloemen
die ik je nooit gaf

ik mis de vogels in je ogen
de tempel van je fatsoen
de nissen waar ik kon schuilen
soms wens ik, was het maar als toen