Afscheid zonder het te kennen

elze schollema

wat ik ook vermag te wezen, de tijdlijn
scheidt mijn discrepantie en hallucineert
zonder het vermogen tot herstel, een treurnis
is als een gebroken hart met in het midden
een lamgeslagen vleugel

het beeld herrijst en herroept de enkelvoudige
zich aan te sluiten bij de meute, trendvolgers vertragen
hun tred en wankelen bij een linkse tegenwind, geen kleur
want kleuren spreken zonder stem

hoezeer hoezee, wanneer o wee treft mijn blik
jouw aardse moed en verijdel jij mijn hand
om het licht dat jij mij gaf vroegtijdig te koelen
in het vuur uit het donker verleden