Parijs

Trijan

Voor de liefde eens een paradijs,
echter niet voor iedereen is het prijs,
liefde wordt door de stad gefaciliteerd,
treinen worden vanaf de stadsgrens geweerd,
op lokale snelheid de stad absorberen,
als een mol in de metro moet je veel verteren,
Picasso vond er zijn muzes,
om de liefdes wond hij geen doekjes,
volle terrassen waar je je nauwelijks kan bewegen,
de hartslag van je buren maakt je verlegen,
een ieder druk filosoferend over het leven,
aan wie zouden zij hun hart geven.
voor de Mona Lisa schuifelen wij zij aan zij,
haar mystieke lach laat ons hartstochtelijk wachten in de rij,
ook Lafayette draagt haar steentje bij,
om binnen te komen survivelen wij door een mensenbrij,
ambiance die verliefde harten moet activeren,
een ervaring waar je jarenlang op kan teren,
wie de liefde overdag niet kan vinden,
kan ‘s avonds zoeken naar beminden,
de clochard trekt zich als eerste terug,
kiest een slaapplek onder de brug,
bedelaars zetten hun nederige blik aan de kant,
met hun dagelijkse opbrengst is niets aan de hand,
op de Champs-Élysees is het de Arc die triomfeert,
nog een laatste ronde voor wie zich aan de liefde heeft bezeerd.