Afzien

Trijan

Wat hebben wij het afgelopen jaar geleden,
al ons plezier is ons ontnomen, verboden om samen te komen,
winkels werden vermeden.

Een hele winter niet op het terras,
dat is behelpen, onze wonden zijn nauwelijks te stelpen,
niemand was in zijn sas.

Wij moesten ons thuis vermaken,
iedere dag dezelfde muren, even naar de buren gluren,
de regering kon de Nederlander niet harder raken.

Wij waren tot onszelf veroordeeld,
richten op je eigen gezin, zelfreflectie en bezin,
ons land was nog nooit zo verdeeld.

De terrasopening wordt gevierd,
in rijen wachten, naar de laatste stoel smachten,
door max 50 mensen bestierd.

Hoe zouden mensen zich een eeuw geleden voelen,
terrassen waren er niet, nog lang niet in het verschiet,
thuis tussen vier muren en wat stoelen.

Naar bed om een uur of tien,
een hele winter bij de open haard, gordijnen dicht zodat niemand op je bord staart,
wat hebben die mensen moeten afzien.