Lege terrassen

Trijan

Ons geduld is op,
terrassen waren de pitstop tijdens het shoppen, koffie to go is waar je nu nog voor kan aankloppen,
ons normgedrag moet op de schop.

Als sprinkhanen bestormden wij het winkelhart,
daarna streken wij neer op een terras, wij heffen een glas,
van medemensen zag het zwart,

De zon weerkaatst nu op de lege tafels,
parasols staan er werkloos bij, stoelen geketend op een rij,
koffie to go zijn de rafels.

Ondernemers tonen hun bloedend hart,
parken stromen vol, dolende mensen is de tol,
ondernemersspaargeld gaat hard.

De hunkering naar sociaal contact zit diep in ons brein,
toch scheren wij in de massa langs elkaar heen, als antipolen lijkt iedereen van steen,
het gaat erom, om er te zijn.

Is een terras een vluchtelingenplek,
een plek om de eenzaamheid te ontwijken, gezellig naar de medemens kijken,
is thuis dan geen goede stek.

Ons normgedrag kan terrassen niet loslaten,
waarom is het gemis zo groot, missen wij anders de boot,
of omdat onze vrijheid een veer heeft gelaten.