dooi

Peter Paul Doodkorte

langzaam slinken witte bergen
langs de bermen van de wegen
wanneer het geglazuurde dons
onder gestrooid zout krimpend
tergend traagzaam er vergrijst

mistig wollige nevelen nu luchten
over verkeer dat treuzelig rijdend
bruingrijs met pekelregen sproeit
naar de schuifelende wandelaars
op het spiegelgladde wandelpad

waar koning winter net nog heerste
zwaait nu vrouwtje dooi het scepter
zo met ijzel morsend einde makend
aan het wonder van de witte wereld
die ons van corona wegdromen liet