sneeuwpret

Peter Paul Doodkorte

de nachtelijke hemel is grijswit
als een ondoorzichtig stofblad
zweeft zij ons boven de daken
tot het zich zacht vallend nestelt
in het licht van het avondverkeer

het sluipt in kieren en spleten
stapelt zich op vensterbanken
dwarrelt op takken en twijgen
het fladdert over stad en land
welke zij zo in witte lakens legt

als de wereld langzaam wakkert
speelt blij het kind van de jeugd
waar ouderen schrikkerig glijden
langs en tussen het werkverkeer
dat als slakken langs hen kruipt

nu het witte aerosolen sneeuwt
ontvoert ons de winterse wereld
naar een gewenste sprookjestuin
waarin wij de duisternis ontvluchten
van het vraatzuchtige coronaleed