Eilandbergengletsjer

Inge Depauw

Een Ijslandse gletsjer - koeler nog dan Tatcher -
bergt onder z'n ijskap een gigantische vulkaan
die, na 't lang bedaren van tweehonderd jaren,
via een fisuur weer aan het spuwen is gegaan:
driftige fonteinen van lava lossen gas
en de witte ijsjesstroom verkleurt in grijze as,
bruisend in de woede en in de energie
schrijft hier de natuur alweer een stukje poëzie

die maar weinig mensen zich weten te wensen,
want 't tapijt van as bedekt hun landbouw en hun huis,
duizenden toeristen die een vliegtuig misten
raken voor het werk of voor de school niet tijdig thuis:
boven heel Europa is 't vliegverbod van kracht,
want zo'n dunne as heeft snel een motor in z'n macht:
't is een catastrofe voor de economie,
want zo'n vijftal dagen is een vlucht een utopie.

De wereld heeft z'n vruchten reeds gemondialiseerd,
maar zonder snelle vluchten raakt het vlees wel slecht verteerd,
en veel boeketjes rozen staan te wachten, worden klam,
in Keniaanse dozen met bestemming Amsterdam.
Wie gaat dat hier betalen, want wie treft hier nu schuld,
wanneer wordt ook dat luchtruim weer met kerosine gevuld?
Het is echt keihard balen, want wie mag er dan mee:
toeristen, journalisten, of een zakenman of twee?

En terwijl de chaos woedt van hier tot Laos,
staat in 't verre Ijsland een gigantische vulkaan
die nog steeds blijft spuwen, ook al is 't aan 't luwen,
en is onze aswolk d' and're richting uitgegaan.
Strikt en technocratisch komt alles weer op gang,
ook al kan 't voor even zijn, ze wachten hier wat bang,
want 't wordt weer dramatisch als 't lied van nul begint
en d' economie in de natuur haar meerd're vindt...