Mondkapje

Trijan

Mondkapje

Vlieland wordt het dit jaar,
de chronisch verstopte holtes gaan ongevraagd mee, want ook zij hebben recht op de zee,
ik zie daarin geen gevaar.

Het schip is half beladen,
de mondkapjes creëren anonimiteit, starende ogen verraadt de waakzaamheid,
op het bovendek kan je in de zon baden.

Geven is leuker dan krijgen, is door de mondkapjes verleden tijd,
bacteriën worden door het mondkapje geweerd, de holtes worden extra gesmeerd,
voor de oogkassen begint het springtij.

Eindelijk kunnen de mondkapjes omlaag,
lucht is rein, Het gevoel van duikbril zonder snorkel wint echter terrein,
Mijn ongevraagde reisgenoot is nu een plaag.

Omringd door water voelen de eilandbewoners zich veilig,
zomers overspoeld door de overspannen vluchteling, de spanningzoeker vindt er geen verlichting,
in het duingebied voelt de cranberry zich heilig.

Slang weggetjes waar zelfs dementerenden niet kunnen verdwalen,
natuur die haar eigen rommel opruimt, een gebogen kustlijn die altijd schuimt,
kijkend door mijn duikbril kan ik eindeloos malen.

De terugvaart start met duikbril en mondkapje op,
paniek overheerst, geen zilte zeelucht, om mij heen hoor ik iemand die kucht,
bij mijn volgende bezoek zet ik mijn vrijheidsmasker op.