het tij van het gemoed

Peter Paul Doodkorte

proberend de momenten te vergeten
waarop wij dichtbij het einde zien
moedigen wij onszelf met elkaar aan
het gaat voorbij en we gaan verder

opdat wij later niet ontdekken moeten
dat wij deze tijd alleen maar overleven
kijken wij naar het anders doen en laten
als kansen aan voor een nieuw normaal

het lot van eindeloos voelend isolement
dat huilen vaak nader brengt dan lachen
doet ons af en toe het geloof wankelen
dat het morgen wel weer beter gaat

ons een antwoord zoekend op het waarom
van naar de overkant veel te vroege reizen
geven wij de wind snikkend onze tranen mee
waarin de herinneringen in regenboog stralen

liggend op het strand van onstuimig leven
stroomt ons het gemoed als zee de getijden
in golven van verleiding angst en berusting
tegen de ankers van hoop en verwachting