pluk de dag

Peter Paul Doodkorte

nu thuis te moeten zijn
is de onbegrepen kunst
van wie zwerven moet
om in de vitale menigte
zich telkens vol te lopen
aan het losbandig leven

de volle vrijheid geniet hij
eenzaam maar niet alleen
in het stil luisterend kijken
naar de immer bonte stoet
die de vele maskers draagt
van mensen in maskerade

alles wat hen bezigt ziet hij
van de liefde die bevredigt
tot het verdriet van afscheid
met naast angst voor later
het pure blij van kinderen
die daarvan dromen willen

in de ervaring van het weten
dat wat vandaag hen geeft
morgen zomaar anders is
koestert hij het voorrecht
van het nemen van de dag
die hij telkens plukken mag