Huilen

Pitsikato

In rook wentel ik me dag naar dag,
van s’ morgens vroeg tot diep in de nacht.
Ik kan je lach maar niet vergeten,
zit naast jouw lege stoel alleen te eten.

Neem in gedachten weer je hand,
voel me eenzaam, verloren, langs de kant.
Snak naar je stem, je liefde volle woorden,
die zo kenmerkend bij jou hoorden.

Mijn ogen zoeken die van jou,
zei kunnen ze echter niet meer vinden.
In mijn hart voel ik dan die kou,
tranen gaan verloren in ijzige winden.