Wie weet, misschien

Gertjan van der Kraan

Wie weet, misschien

Niets kan je zo deprimeren
Als mensen zich tegen je keren
Terwijl je de oorzaak niet weet
Men een gesprek doelbewust meed
Toen je oprecht toenadering zocht
En je zo steeds maar langer vocht
Tegen een ongrijpbare weertand
Die knelt als de strakste band
En je maar niet los kunt krijgen
De spanning daardoor blijft stijgen
Maar voor je eigen gemoedsrust
Moet je daarom doelbewust
De situatie onder ogen zien
En hopen op; Wie weet, misschien