DODE TALEN

Martin Kageling

Gepensioneerd docent – hij kuiert door de stad
en ontmoet zodoende nog wel eens oud-pupillen,
zij groeten hem verrast, schetsen hem welwillend
hoe zij na hun examens vol goede moed het pad
begonnen waren af te leggen, dat met de grillen
geplaveid was die het lot voor hen in petto had:
kinderen en carrière, ziekte en fortuin, alles wat
hem plotseling diep onder zijn huid doet rillen.

Hij ziet zich nog staan voor het bord in het lokaal,
met een hoofd vol idealen, vol kennis en verhalen,
belerend, onderhoudend en beoordelend in cijfers.

Dat hij toen niets had bevroed van wat hun allemaal
te wachten stond, voelt hij nu als een vorm van falen –
wat doet men met dode talen en hun dito schrijvers?