Ik zou toch zo graag willen dat het stopt

Nathan Schorer

 ik fiets naar school in het kleine dorp
 met een angstig hart fiets ik het schoolplein op
 lopend met de fiets in mijn hand naar de stalling
 ik zet mijn fiets op slot, ik loop naar het plein
 waar de hel begint

 ik zit te wachten op het bankje tot het half negen is
 ik zie ze kijken en uit hun mond komt een raar gesis
 ik hoor ze fluisteren, er komt een jongen naar me toe
 en die zei: jij bent gek, jij bent zo dik als een koe
 en er komen meerdere mensen naar me toe

 ze slaan me, ze schoppen me en ik kan niks doen
 ze schelden en zeggen steeds: ‘je bent een oen’
 dan gaat de bel, half negen, ik ren naar m’n klas
 ik zit op mijn plek ergens achterin de klas
 maar toch ben ik niet op mijn gemak

 ik zou toch zo graag willen dat het stopt
 ik zou ze graag eens slaan op hun kop
 maar ik durf niet

 in de pauze eet ik een boterham met kaas op het plein
 maar ze vallen mij steeds lastig, ik vind dat niet fijn
 ze trekken aan mijn haren, ze gooien mijn tas weg
 ze pakken m’n boterham af en gooien dat over de heg
 ik ben het zat, ik voel tranen in m’n ogen en in mijn hart

 in de middagklas is het ook niet erg tof
 ik voel de scherpe woorden in hun mond, zo grof
 als er iemand naast me loopt, geeft die mij altijd een duw
 het wordt steeds erger en zwaarder en ze doen het zo ruw
 en ik kan niks doen, ze zijn te sterk

 de bel gaat, ’t is half vier, ik ren spoedig naar mijn fiets
 niet bij de grote poort maar bij een achterpoort stap ik op m’n fiets
 en ik rij met een hele grote omweg vlug naar huis
 hier ben ik veilig maar gekwetst, op school ben ik niet thuis
 ik kan nergens terecht, daarom zing ik dit elke dag steeds weer want:

 ik zou toch zo graag willen dat het stopt
 dat lukt niet want ze hebben toch geen hersens in hun kop
 want pesten is dom