Nooit meer jou

Joris Olivier

Ik luister naar de stilte van je stem,
een stilte waaraan ik nooit wen.
Ik mis de sprankling van je lach,
een sprankling ‘k nooit meer zag.

Je ogen kijken me nooit meer aan,
‘k zie alleen nog leegte voortaan,
voel nooit meer je zachte borsten,
m’n handen vergeefs naar dorsten.

Ik leef in een eeuwige duisternis,
zo koud, zo leeg zonder jou,
een duister waarin ik jou zo mis.

‘k Sta alleen, in leegte, in kou,
ontmoet daar slechts deernis,
maar niet, nee nooit meer jou.