kanker

gabriëlle.meerakker/schmidt

Hadden we problemen hadden we verdriet dan was de gene die te hulp schiet.

Je was als een vader voor mij je helpten met van alles je maakte me blij.
En helaas ben je er niet meer maar hopelijk zie ik je in het hiernamaals weer.

Ik zal nooit vergeten hoe je dood bent gegaan.
de kanker heeft je van je leven ontdaan.
En ik had gehoopt dat het nooit zo was gegaan.
Maar die pijn was je teveel ik snap dat je dood wilden gaan.

En na al die dingen die je voor iedereen hebt gedaan.
Vind ik dat je te snel bij ons weg moest gaan.

En nog steeds ben ik niet over mijn verdriet.
En er zijn zoveel mensen die snappen het niet als ze met kanker schelden dat ik dan zeg: doe dat asjeblieft niet.
Maar die ziekte is gewoon verschrikkelijk en ik hoor dat woord gewoon liever niet.
het brengt mij herrinneringen op van hopeloos zijn en een heleboel verdriet.