waar het spoor eindigt

Peter Paul Doodkorte

het leven is geen zoete krentenbol
haar spoor meandert over bergen en door dalen
het plaveit ons doen en ons laten
met zonnige dagen net als depressies

boeken vol herinneringen reist het ons
over en langs wonderlijke wissels
die achterom of vooruit kijkend ons stemmen
van vrolijk en olijk tot weemoedig en verdrietig

met dichtbij of verder af de vrienden
genieten wij van de goede dagen
terwijl trots en interesses in de wereld
als bielzen ons het spoor doen houden

het spoor van liefde dat zo zich vormt
trekt tegelijkertijd stil haar wonden
waarvan hoog de spanning van verdriet
met tranen kortsluiting maken kan

wanneer zo de geneugten verleiden
die ogenschijnlijk het leed verzachten
eroderen zij in werkelijkheid het zijn
dat vallen niet meer opstaan laat

het rode sein van doodlopend spoor
trekt zo onverwachts de noodrem
in hart dat vecht voor leven
dat wel wil maar niet verder kan

met lege handen nu en volle harten
staan ter afscheid op het perron
bij en met het lief, leed en verdriet
dat jou ons de harten veroveren liet

na gisteren is er geen vandaag of morgen
waarop wij samen verder reizen kunnen
ons resten bij het verdergaan als bagage
de koffers vol van heugenis

waar wij onze reis vervolgen wuiven wij
ten afscheid welgemeend dankbaar wensend
dat jij op het spoor van eeuwigheid
de vrede en rust die jij zocht vinden mag