Het razen

Zywa

Het stille leven ligt op het kerkhof
hiernaast, het nieuwe leven raast
erlangs over ijzeren staven
en dat maakt me gek, het dendert
door de kamers waar ik heb gespeeld

Ik haal ze leeg en ik rook ze uit
met Nag Champa, met tranen
in mijn ogen sluit ik de ramen
en toch worden de muren dikker
van het geraas, ze eten het op

net als ik, het spookt in mijn hoofd
dat het stinkt in de kelder
waar mama in de schommelstoel
commandeert dat ik niet zo lief ben
als haar nieuwe vriend

maar ik wil geen nieuwe vriend
ik wil alles zoals het was
langzaam en eenvoudig
rustig en vertrouwd, stilte
zonder kerkhof