alles was evenaar in jou

elze schollema

jouw spil was niet de as
waarom je draaide, het was de plaats
het moment waar het sterven in jou
de dood ontmoette

het klikte, het voelde als geslachtsrijp
het genieten van een ontembaar verlangen dat
werd gesluierd met witte vlokken die de daad
verhulden met kou en wonden waarvan
het bloed reeds was gestold

jij evenaarde zoals het vuur in je ogen
stierf en de laatste meeuwen
ontdaan van alle pek zich zetelden
naast het graf

doch de wegen bleven kleverig
van het nimmer drogend asfalt