De hemel kierde

wil melker

 wij waren al
 toen tijd nog naar zijn
 kinderschoenen zocht
 heden met verleden vocht
 herinnering geen ruimte had
 en niemand iets vermoedde
 van een gangbaar pad

 we deelden met elkaar
 het bloeien van de bloemen
 vrijden zonder afscheidszoenen
 geschapen als een paar
 tot ik je uit het oog verloor
 ik wist en voelde je
 in het vliegen zonder spoor

 je transformeerde liefde
 over eeuwen heen
 de lading vonkte toen
 je weer verscheen
 mijn vingers brandden
 op je huid de hemel
 kierde en de tijd ging uit

 we praten zonder
 echt intiem te raken
 wisten hoe we elkaar
 zouden smaken uit
 de overlevering hoe teder
 ik ook bij je binnenging
 het is nog steeds herinnering