Een zwarte hengst
ik bespan mijn koets
met schimmels ruinen
en een zwarte hengst
ik tuig ze op zwaai
en juich maar als ik
aan de leidsels trek
hoeven spatten
vonken uit de straat
als de koets zich langzaam
in beweging zet nog draven
ze gestrekt ik kijk niet om
zeg me dan waarom
we slaan op hol en stijgen
langs ogen vol afgrijzen
bolle koppen nokken
hoeven splijten schedels
uit de weg met het gebedel
om sensatie en iets nieuws
we rijden wolken plat
onweer ketst in buien
het regent slag en in galop
gaan we de woede spuien
op het tuig vooral de luien
ze donderen maar op
ik jaag en jacht de ruimte
door eindelijk eens geen gehoor
omdat de lucht ontbreekt
en dus geen woorden preekt
die eisen dat ik hier moet zijn
voor de laatste toon van dit refrein
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 19-02-2014
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
wil melkerActief sinds: 07-02-2014 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Een zwarte hengst’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.
Meer gedichten in de rubriek: Overige gedichten...
Nieuwste gedichten
- [ Hij is er ook weer ]
- [ Meisjes giechelen ]
- [ In de steek ]
- [ Gauw vergeten ]
- [ Aangifte hersenspoeling ]
- [ Moderne slavernij ]