Ademen elkaars erosie

wil melker

 je vingers op de rots
 een hand met energie geladen
 tastend naar de lijnen
 die potentieel laten verdwijnen
 in een wisselende stroom

 het lijkt een droom
 om alles weer te weten
 tijd als factor te vergeten
 in steen vloeit de geschiedenis
 tot heden weer ineen

 magma is mijn hart
 zee en wind koelen
 hitte van mijn huid
 in vogels vinden zich m'n ogen
 het vruchtbaar land blijft kind

 we rijpen in gevoel
 ademen elkaars erosie
 de aarde is verblijf
 het tijdelijke lijf is blijk
 van gods aanwezige emotie