Heb het donker uitgedaan

wil melker

 mijn schaduw deelde
 zich en stapte uit het
 donker van de nacht
 echo's van onhandelbaar
 klonken bedreigend zacht

 de eerste schrik
 verlamde en nagelde
 de voeten in het zwart
 de splitsing was volkomen
 ieder deel stond nu apart

 zolen op de grond
 de rest gewoon illusie
 mijn geest verdroeg
 niet deze werkelijkheid
 maakte schreeuwend ruzie

 ik heb het donker
 uitgedaan gedachten
 laten waaien ik zag
 mijn handen iedere kant op
 gaan om naar houvast te graaien

 was gespitst op waan
 terwijl mijn lichaam beefde
 toen in een flits besefte ik
 dat door een andere bron van
 licht mijn schaduw was gesplitst