die jazz deed spreken

wil melker

je nam de donkere tonen
je lijf voelde het ritme aan
wiegde loom in de cadans en
zacht pakte je stem haar kans


ze klom omhoog uit het
meeslepend gaan van drum
en sax die iedereen
zijn eigen weg aangaf


vibreerde mee met de
trompet die juist een
hoge c had neergezet
en rustte in de altviool


je lichaam was hun melodie
je stem de dirigent
die ook het eigene
van hun muziek erkent


met ogen en woorden hield
je hen in toom het was de toon
die jazz deed spreken in eindeloos
lang samenspel zonder gebreken