De afstand is gebleven

wil melker

 je kijkt me aan
 je ogen op de foto
 zien me weer staan
 volwassen en verlegen
 met al de liefde die je me
 zo graag had willen geven

 zie je handen
 die me koesterden in
 pijn die nooit jouw schuld
 had mogen zijn maar die
 jij in geweten op je nam
 de bommen vielen iets te lang

 vond in tonen van
 je stem geborgenheid
 als jij kinderen berispte
 verstond ik je bezorgd zijn
 en voelde dat ik anders was
 een zoon die jij meer liefde gaf

 de afstand is gebleven
 ik koos voor eigen leven
 jouw warmte kon ik niet meer aan
 heb je dit jaar moeten laten gaan
 nu pas kan ik in je ogen kijken
 het besef waarom kent geen verwijten