het opengaan der dagen

wil melker

door nachten dicht de klei
het opengaan der dagen
verzonken liggen zij
geluidloos zonder klagen

seizoenen die
hun kleur bekenden
jaren die voortschrijdend
zich tot eeuw bestemden

zie de lagen
lees de vragen
voel emoties die elkaar en
generaties moesten dragen

ingekapseld zonder lucht
want ook de laatste zucht
heeft de bodem al verlaten
in herinneringen zonder gaten

ik trek de lijnen aan
heb je dwars doorsneden
verlicht spreek het bewaard
bestaan zijn allerlaatste bede