Lippen die rood wijken
we ontwaakten na de nacht
waarin we beelden braken
en ons verwondden aan de
scherven die verleden spraken
we koesterden kristal
geluk in stralend vonken
we spiegelden en jou vooral
mijn beeld was meer bezonken
ik ken je pas
je huid is glas fragiel
nog mag mijn adem
je niet raken aan je ziel
ik streel je met mijn woorden
transparant in hun betekenis
kus lippen die rood wijken
handen zeggen wat geweten is
je condenseert in jeugd
als dauw op prille lentedagen
je ogen vol beloften vragen
om het opgaan van de zon
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 17-02-2014
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Informatie bij het gedicht
23/03/2011
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Lippen die rood wijken’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.